Mahir QARAYEV 

OLDUĞU KİMİ GÖRÜNƏN, GÖRÜNDÜYÜ KİMİ

OLMAĞI BACARAN İNSAN

   Mənim Zəlimxan bəylə ilk ünsiyyətim Naxçıvanda, Cavidin məq­bərəsinin rəsmi açılışında baş verib. Sonra daha bir neçə ma­raqlı görüşümüz olub ki, bu barədə mən “Ömrümdə adamlar” kitabında ətraflı bəhs etmişəm.

    Zəlimxan Yaqub  şairdir, vətəndaşdır, ictimai vəzifə sahibidir, millət vəkilidir... Və bütün bu rəsmi, qeyri-rəsmi “postlarda” o hər şeydən öncə hamıdan məğrur, hamıdan ötkəm görünən zərif və səmimi bir İnsan, “olduğu kimi görünən, göründüyü kimi olmağı” ba­caran tək-tük adamlardan biridir. Mən Zəlimxan Yaqubun və­zi­fəsindən asılı olmayaraq, kiməsə tərif dediyini (istər adi şair olsun, istər Prezident) də, kimisə tənqid etdiyini də (hərçənd tən­qid etməyi, kiminsə qəlbinə toxunmağı o qədər də istəmir və bunu pis bacarır) çox görmüşəm. Və onun tərifıni də qiymətlən­dir­mi­şəm, tənqidini, umu-küsüsünü də – çünki Zəlimxan bəyin tərifi də, tən­qidi də heç vaxt boğazdan yuxarı olmayıb; həmişə səmimi olub, ürəkdən gəlib. Və mən indiyəcən hansı məclislərdə, kim­lə­rin əhatəsində əyləşməsindən asılı olmayaraq, Zəlimxan bəyin kimdənsə çəkindiyini, kimdənsə sıxıldığını, kiminsə yanında qı­sıl­dığını görməmişəm – bu isə, hesab edirəm ki, şəxsiyyət bü­töv­lüyünün və insan təmizliyinin ən ali nümunəsidir.

    Bu insanın şair qəlbində heç kəsə qarşı zərrə qədər olsa kin, qəzəb, paxıllıq hissi yoxdur. Hərdən fıkirləşirəm ki, əgər 30-cu illərdə rəhbərimizin “ədəbiyyat üzrə baş məşvərətçisi” Zəlimxan Yaqub xislətli bir adam olsaydı, bircə şairimiz də güllələnməz, sürgünə göndərilməzdi...