Zalimxan Yaqub

Təltifləri və mükafatları

Məqalələr

	İki kitab – bir ömürdən danışır… Hər bir söz adamı söz ömrü yaşaya bilmir. Gərək elə söz yazasan, elə söz deyəsən ki, yaddaşa yazılsın, tarixə hopsun və o söz də istifadə olunduqca, təkrarlandıqca sahibi də, yəni müəllifi də yada düşsün. Bu mənada qədim bir deyimi xatırlamaq yerinə düşər
	“Şairə öz xalqı can deməlidir!” Ulu öndər ikicə cümlədə nə qədər böyük fikirlər söyləyib, Zəlimxan Yaqub yaradıcılığını necə də dəqiqliklə xarakrerizə edib. Doğrudan da, Zəlimxan Yaqub yaradıcılığı öz gücünü xalqımızın milli-mənəvi dəyərlərindən alıb və elə buna görədir ki, əsərlərinin hamısı, Ulu öndərin də dediyi kimi, Azərbaycan poeziyasının inciləri sırasındadır.
	"Doğulmağım da sevgi, ölməyim də sevgidi..." - Zəlimxan Yaqubun 75 illik yubileyinə Zəlimxan Yaquba bulaq demək qəbahət olar, gur çeşmə, dağ şəlaləsi kimi qaynayırdı, şedevrlər yaradır, ədəbiyyat tariximizi dəyişdirir, mədəniyyət xəzinəmizi məhsuldar yaradıcılığı ilə surətlə zənginləşdirirdi. Dostluğumuz isə davam edirdi. Mən Bakı Dövlət Universitetinin prorektoru, rektoru, sonra isə təhsil naziri olduğum illərdə də onun qatı pərəstişkarı, yaxın dostu, istedadının vurğunu kimi hər zaman yanında idim
	Zəlimxan Yaqub Tansu Çilləri necə kövrəltdi? Türkiyənin iş adamı Cengiz Güldamlası bu hadisələri belə xatırlayır: "Müqavilənin bağlanması ilə danışıqların birində Türkiyə və Azərbaycan nümayəndələri arasında bir gərginlik yaranmışdı. Bu məsələdə Tansu Çillərin mövqeyi həlledici idi. Vəziyyətin gərginliyini hiss edən Heydər Əliyev bu məclisdə iştirak edən Zəlimxan Yaquba söz verdi. Türk nümayəndə heyətinin bəzilərinin bir o qədər də yaxşı tanımadığı Zəlimxan Yaqub özünəməxsus amiranəliklə çıxışa başladı.
	SƏNSİZ YAŞAMAĞA ÖYRƏŞMƏK ÇƏTİN... Deyirlər, kədəri böldükcə azalır. Amma 2016-cı il yanvarın 9-da ildırım sürəti ilə dildən-dilə, eldən-elə yayılan acı xəbər bölündükcə azalmaq əvəzinə, daha da böyüyüb, Azərbaycan boyda oldu, bütün Türk dünyasını bürüdü. Bu dünyadan Zəlimxan Yaqub köçdü. O, ölümüylə də özünün böyüklüyünü, dahiliyini sübut etdi...
	İLLƏRİN İZİNİ YAŞADAN ŞİRİN XATİRƏLƏR Azərbaycanın və bütövlükdə Türk dünyasının böyük şairi Zəlimxan Yaqubla bağlı o qədər unudulmaz xatirələrim var ki, bəlkə, bir kitaba da sığmaz. Aramızda o qədər yaxın, o qədər səmimi münasibət olub ki, mən deyərdim, bu, ən möhkəm dostluğun da fövqündə duran bir doğmalıq idi. Bizim münasibətimiz təkcə rəsmi görüşlərlə məhdudlaşmırdı. Birlikdə istirahətdə olmuşduq, bir-birimizin ailəsində də, xeyird-şərdə də, dost məclislərində də. Borçalıya hər səfərimizdə həm onun, həm də mənim ata ocağımız müq
	Zəlimxan Yaqubun “Əbədiyyət dastanı” “Ulu öndərimiz, xalqımızın ölməz oğlu, millətimizin şərəfi Heydər Əliyevin müqəddəs ruhuna bağışladığım “Böyük ömrün dastanı” poeması isti-isti, birnəfəsə yazılmış acılı-şirinli bir xatirədir, elegiyadır”. Bu xatirə-elegiyanın ilk cümləsindəki səmimiyyət əsərin bütün ruhuna hakim kəsilib. Söhbət Zəlimxan Yaqubun “Əbədiyyət dastanı” poemasından gedir. Əsərin qəhrəmanının müəllif tərəfindən təqdimatına baxaq: “… bu insan tarixdə tarix yaratmağa qadir olan, son min ilin yetirdiyi ən böyük Vətənoğlu
	Zəlimxan Yaqub: Milli ruhun yaddaşı - Bədirxan ƏHMƏDLİ Zəlimxan Yaqub son əsrdə xalq şeiri, klassik düşüncə tərzi, təsəvvüf fəlsəfəsi ilə müasirliyi birləşdirən poetik yolun yolçusu kimi ədəbiyyat tariximizdə mühüm yer tutur. Onun poetik ruhu təsəvvüf işığında durulaşaraq tamamilə orijinal forma və məzmunda çağdaşlığa yeni rəng qatır.
	Elşad Barat yazır: İLAHİ EŞQİN ZƏLİMXAN YAQUBU Orta məktəbi yarılamış vaxtlarım idi. Utanıb üzə çıxarmadığım beş-altı şeirimlə nəfəs alırdım. Hərdən açıb oxuyur, qəribə bir həzz alır, saralmış vərəqləri gizli xəzinə kimi yenidən hansısa kitabın arasına qoyurdum. Bir dəfə televizorumuzda dərinnəfəs, şələbuğ bir kişi şeir deyirdi. Atam televizorun səsini artırdı. Anam dördayağın üstündə yaydığı yuxadan əl çəkib oxlovunu astaca dördayağın qırağına döyəclədi ki, sakit olaq. Ailəlikcə hamımız köhnə “əlli iki ekran” televizordakı kişiyə qulaq asır
	ZƏLİMXAN YAQUBUN “YANIQ KƏRƏMİ”Sİ Yardımlıda, Savalanla üz-üzə, vaxtilə Şah İsmayıl Xətainin ova gəldiyi, Şahnişin (Şah oturan) deyilən yaylada, arandan başlayaraq, hər yerdə gədiklərlə, dağların sırtıyla uzanıb Ərdəbilə doğru aşan El Yoluyla Güneylə aramızı kəsən sərhəddə doğru addımlayırdıq. Yayın əvvəli olsa da, burda bahar hələ yenicə başlanırdı, dəniz dalğaları kimi bir-birini əvəz edən aşırımlar başdan-başa mavi, sarı, bənövşəyi çiçəklərlə bəzənmişdi. Orda-burda gözə dəyən ağ-qırmızı laləliklər sanki uzaq döyüşlərin qanlı

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |